24/9/16

Mπουρδολογώντας περί της ελληνικής οικονομίας ....γιά να περάσει η ώρα


Ενώ η χώρα και η οικονομία της καταστρέφονται καθημερινά, και οι έλληνες πολίτες δεν βλέπουν την παραμικρή πιθανότητα να δούν κάποτε φώς στην άκρη του τούνελ, το ΔΝΤ και η τράπεζα της Ελλάδος ¨μπουρδολογούν¨ περί της ελληνικής οικονομίας, μάλλον γιά να περάσει και αυτός ο μήνας, και αυτή η χρονιά, όπως φαίνεται από τους παρακάτω συνδέσμους http://www.kathimerini.gr/876146/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/meiwsh-synta3ewn-kai-forwn-allages-sta-ergasiaka-zhta-to-dnt
http://www.kathimerini.gr/876159/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/stoyrnaras-aytoi-einai-oi-oroi-gia-na-er8ei-h-anakamyh
Την ίδια στιγμή, οι κομματοσκυλικές δυνάμεις που "κυβερνούν" την χώρα τα τελευταία 45 χρόνια ασχολούνται με δευτερευόντως σημασίας θέματα, γιά να μήν πώ με ανούσια θέματα, όπως το ρεζιλίκι με τις τηλεοπτικές άδειες ή το ούτως ή άλλως διεφθαρμένο ελληνικό ποδόσφαιρο και στημένο πρωτάθλημα.Η διαφορά με το παρελθόν, συνίσταται στο ότι δεν μπορούν πιά να κάνουν άλλη ζημιά στην χώρα (αν την δούμε ως συλλογικό υποκείμενο ) όπως το έκαναν τα τελευταία 45 χρόνια, δεδομένου ότι δεν μπορούν πιά να δανειστούν, δεν μπορούν να ξοδέψουν ένα ευρώ χωρίς έγκριση από τους δανειστές,κλπ... Αυτό που τους μένει να κάνουν (κι΄αυτό όχι γιά πολύ ακόμα) είναι νά αρπάξουν ότι μπορούν από πάσης λογής φόρους από τους πολλούς και συνήθως αδύναμους πολίτες γιά να δώσουν ότι μπορούν σ΄αυτούς που τους ψήφισαν, ώστε να ελπίζουν να συγκρατήσουν την πελατεία τους .Βέβαια, η ζημιά έγινε.Εκχώρησαν το μέλλον της χώρας στους δανειστές με συστηματικές ενέργειες 40 ετών, και μάλιστα χωρίς να τιμωρηθεί κανένα κομματόσκυλο (ένα παγκόσμιο επίτευγμα ).Ετσι, το ότι δεν μπορούν να προκαλέσουν άλλη ζημιά στη χώρα, δεν είναι κάτι που προσφέρει παρηγοριά σε κανέναν.Συνεχίζουν να προκαλούν πόνο σε μεγάλη μερίδα των πολιτών και κυρίως των αδύναμων όπως προανέφερα, αλλά και αυτό θα σταματήσει γρήγορα, δεδομένου ότι οι περισσότεροι πολίτες δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν ούτε στις βασικές τους ανάγκες, πόσω μάλλον να ταισουν και τόσα παράσιτα.Ετσι, με φαινόμενα όπως η αύξηση της παραοικονομίας, η μή πληρωμή φόρων, και λοιπών υποχρεώσεων, θα μειώνεται σταδιακά ακόμα περισσότερο η πίττα γιά τα παράσιτα, μέχρι την σχεδόν πλήρη εξέλειψη της.
Ετσι, έχουμε να κάνουμε με μιά χώρα που δεν έχει πολιτική ηγεσία, που δεν έχει διανοούμενους γιά να βοηθήσουν τον λαό να κατανοήσει την πραγματικότητα.Παράλληλα έχουμε τους δανειστές που το μόνο μέλημα τους είναι να πάρουν τα χρήματα τους πίσω και τίποτα άλλο.Τέλος έχουμε έλληνες πολίτες που αρέσκονται στην μακαριότητα, δηλαδή να μήν αλλάξει τίποτα.
Αυτό το εκρηκτικό μείγμα δεν μπορεί να οδηγήσει σε τίποτα καλό στο μέλλον.Η αδυναμία σύλληψης του ουσιαστικού(σε αντιδιαστολή με το δευτερεύον ) σε συλλογικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο γιά τον κάθε πολίτη είναι εμφανής παντού.
Σε συλλογικό επίπεδο, τρία είναι τα μεγάλα προβλήματα που πρέπει ν΄αντιμετωπίσει η χώρα τα επόμενα 30 χρόνια (και είτε θα τα αντιμετωπίσει είτε θα οδηγηθεί σε αποσύνθεση ).
1/θεσμική ανασυγκρότητση
Πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα ώστε να αποκτήσει η χώρα πολιτική ηγεσία και να απαλλαγεί από τα κομματόσκυλα.
2/πρέπει η χώρα να παράξει αρκετό πλούτο ώστε να ταισει τον πληθυσμό της και να τον κάνει να ζεί με αξιοπρέπεια. Αυτό δεν το κατάφερε ποτέ από τότε που δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος.Να θυμηθούμε ότι αυτή που βιώνουμε δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους,Το ελληνικό κράτος οδηγείται σε χρεοκοπία από τους κυβερνώντες του κάθε 30 χρόνια κατά μέσο όρο.Και κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με υπερβολικό δανεισμό.
3/πρέπει η χώρα να εξασφαλίσει τις κατάλληλες συμμαχίες γιά τα επόμενα τριάντα χρόνια που θα είναι υπερβολικά αδύναμη, ώστε να διασφαλίσει τα σύνορα της.
Θα μπορούσαμε να τα αναλύσουμε όλ΄αυτά με λεπτομέρειες, αλλά αυτή είναι η ουσία.
Στο επίπεδο του κάθε πολίτη, αυτό που έχει σημασία είναι να κατανοήσουν οι περισσότεροι πολίτες την πραγματικότητα και να την αποδεχθούν.Οι ψευδαισθήσεις δεν οδηγούν πουθενά.Και οι έλληνες πολίτες παρά τα όσα βίωσαν τα τελευταία 7 χρόνια συνεχίζουν να ζούν με ψευδαισθήσεις και αρέσκονται σ΄αυτό.
Μιά από αυτές είναι οι συντάξεις.Εχουμε ένα συνταξιοδοτικό σύστημα που καθιερώθηκε από την κομματοκρατία, και το οποίο μετά από τόσες περικοπές που υπέστη συνεχίζει να μήν είναι βιώσιμο.Δεν είναι βιώσιμο, διότι βασίστηκε σε άλλα δεδομένα από τα σημερινά.Οταν καθιερώθηκε αυτό το σύστημα, δύο με τρείς εργαζόμενοι τότε, κατέβαλλαν εισφορές τότε, και αυτές επέτρεπαν την πληρωμή της σύνταξης ενός συνταξιούχου τότε.Σήμερα, η αναλογία μεταξύ εργαζομένων και συνταξιούχων είναι 1 πρός 1 (γιά να μήν πώ πιό ωμά ότι οι συνταξιούχοι είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους).Επειδή λόγω της ελληνικής μακαριότητας, αυτό το σύστημα δεν άλλαξε την δεκαετία του 90 όπως έγινε σε άλλες ευρωπαικές χώρες, βρισκόμαστε σήμερα με έναν εργαζόμενο που παίρνει 500 ευρώ και πληρώνει μαζί με τον εργοδότη ας πούπε 250 ευρώ εργοδοτικές εισφορές τον μήνα, και περιμένουμε με κάποιο θαύμα αυτά τα 250 ευρώ να πληρώσουν την σύνταξη ενός συνταξιούχου.Και επειδή αυτά τα 250 ευρώ δεν μπορούσαν ούτως ή άλλως να πληρώσουν την σύνταξη ενός συνταξιούχου ήδη από το 2000, το κομματοσκυλικό κράτος επιδοτούσε όλο και περισσότερο τα ταμεία με δανεικά ώστε να καταβάλλονται οι συντάξεις.Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία 15 χρόνια, το κράτος επιδότησε τα ταμεία με 215 δις ευρώ με αποτέλεσμα να οδηγήσει την χώρα στην χρεοκοπία.Σήμερα που δεν υπάρχουν πιά δανεικά, οι επιδοτήσεις του κράτους πρός τα ταμεία συνεχώς περιορίζονται, και θα περιορίζονται και στο μέλλον.
Όσο οι πολίτες δεν θέλουν ή δεν μπορούν ν΄αντικρύσουν την πραγματικότητα, τόσο αυτή θα γίνεται πιό ορατή με τον πιό σκληρό γιά τον άνθρωπο τρόπο.

18/9/16

ΔιαΝΕΟσις: Δραματικό το δημογραφικό στην Ελλάδα. Μείωση πληθυσμού ως και 2,5 εκατ ως το 2050


http://www.huffingtonpost.gr/2016/09/18/dhmografiko-ellada_n_12069054.html?1474180633=&utm_hp_ref=greece&ncid=tweetlnkgrhpmg00000001
Δραματική η κατάσταση ως πρός το δημογραφικό, όπως δραματική είναι η κατάσταση και γιά όλα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.Ομως δεν ξαφνιάζει κανένα (ή περίπου κανέναν ) έλληνα πολίτη αυτή η κατάσταση. Οι έλληνες πολίτες έχουν πιά συνηθίσει στο γεγονός ότι η χώρα δεν καθοδοδηγείται από κανέναν και βαδίζει τυχαία πρός το μέλλον.Εχουν κατανοήσει ότι η χώρα δεν έχει πολιτικό σύστημα, το οποίο είναι το μόνο το οποίο μπορεί να διαχειριστεί το συλλογικό μέλλον της χώρας.Εχουν κατανοήσει ότι αυτό που στην καθημερινή γλώσσα αποκαλούν πολιτικό σύστημα δεν είναι πολιτικό σύστημα με την έννοια της διαχείρισης του συλλογικού συμφέροντος, αλλά οργανώσεις που αυτοαποκαλούνται πολιτικά κόμματα και αποσκοπούν στην ικανοποίηση των ατομικών συμφερόντων των πολιτών που τους ψηφίζουν, εις βάρος των συμφερόντων των πολιτών που δεν τους ψηφίζουν.Θα μπορούσαμε να τις αποκαλέσουμε οργανώσεις της πελατειακής πολιτικής ή της κομματοσκυλικής πολιτικής.Δεν έχει όμως σημασία ο χαρακτηρισμός.
Αυτό όμως που πολλοί πολίτες δεν μπορούν συχνά να καταλάβουν, είναι ότι η πελατειακή πολιτική δεν θα μπορέσει ποτέ να μετατραπεί σε πραγματική πολιτική τάξη.Πολλοί πολίτες συνεχίζουν να πιστεύουν ότι άν φύγει μιά πελατειακή οργάνωση από την εξουσία και αναλάβει την εξουσία μιά άλλη πελατειακή οργάνωση, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.Αλλοι πάλι πιστεύουν ότι αν αναλάβει μιά πελατειακή οργάνωση ένα άλλο πρόσωπο από αυτό που την διοικεί τώρα, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.Ολά αυτά είναι ψευδαισθήσεις.Η πελατειακή πολιτική είναι και θα παραμείνει πελατειακή πολιτική, διότι αυτού του είδους την "πολιτική" καθιέρωσε και θεσμοθέτησε το Σύνταγμα μετά την μεταπολίτευση.Οσο δεν αλλάζει το Σύνταγμα, θα πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι αυτή την χώρα θα την κυβερνούν κομματόσκυλα που δεν δούλεψαν ποτέ στην ζωή τους,και όπως είναι φυσικό θα οδηγούν την χώρα από το κακό στο χειρότερο.

Eat, Drink, and Be Merry: The Spread of Obesity, Nicholas Christakis


16/9/16

O Π. ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ


Απόσπασμα από το βιβλίο του "η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού" -1991
"Ακόμα και η απλούστερη σκέψη και γνώση φανερώνει οτι εθνική ανάπτυξη μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων, δηλαδή με τον αντίστοιχο περιορισμό της κατανάλωσης, πρό παντώς όταν τα καταναλωτικά αγαθά η χώρα δεν τα παράγει αλλά τα εισάγει, και γιά να τα εισαγάγει δανείζεται, δηλαδή εκχωρεί τις αποφάσεις γιά το μέλλον της στους δανειοδότες της.
Ο δρόμος της ανάπτυξης, είναι ο δρόμος της συσσώρρευσης,της εντατικής εργασίας και της προσωρινής τουλάχιστον (μερικής)στέρησης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού και της εκποίησης της χώρας.
Αυτή η άτεγκτη οικονομική αλήθεια ισχύει ανεξάρτητα από το κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα της διανομής των βαρών και της ιεράρχησης των στερήσεων.Οσο άτεγκτη όμως κι΄αν είνα, οι πολιτικές και ψυχολογικές ανάγκες που την απωθούν είναι ακόμα ισχυρότερες.
Πλατειές μάζες, που γιά πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου τους "λάδωσαν το άντερό τους" και επιπλέον απέκτησαν και τη μεθυστική συναίσθηση του κυρίαρχου και εκλεπτυσμένου καταναλωτή, θα αρνούνται πάντα νη τη συνειδητοποιήσουν, όπως επίσης θα αρνούνται να την ξεστομίσουν και να την κάμουν γνώμονα των πράξεων τους κόμματα, των οποίων πρώτη έγνοια ήταν, είναι και θα είναι η νομή της εξουσίας πρός όφελος των φιλόδοξων και αυτάρεσκων στελεχών τους.ιδιαίτερα ιλαροτραγική από την άποψη αυτήν παρουσιάζεται η θέση της "αριστεράς" η οποία όντως οιωνεί καταδικασμένη να υπερασπίζει τα "λαικά" αιτήματα, υποχρεώνεται να γίνει σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης, αρκεί όποιος την προβάλλει να αυτοτιτλοφορείται "λαός"- υποχρεώνεται δηλαδή εξ αντικειμένου να προωθεί την εκποίηση της χώρας, αρκεί ο "λαός" να ζητά την εκποίηση αυτήν.
Υπάρχει ωστόσο κι΄ένας ακόμα λόγος, γιά τον οποίο μιά τόσο απλή αλήθεια θάβεται πεισματικά κάτω από μύριες όσες εκλογικευτικές επινοήσεις.Ενας λαός ο οποίος κάτω από την πολύχρονη και βαθειά επιρροή των ελληνοκεντρικών αερολογιών έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ως γένος περιούσιο και ως άλας της γής, αρνείται να βάλει με τον νού του ότι μπορεί να κάνει ο ίδιος κάτι τόσο εξευτελιστικό όπως το να ξεπουλάει τον τόπο του γιά να καταναλώσει περισσότερο.Ετσι δημιουργήθηκε μιά ψυχολογική στάση που ελάχιστα διαφέρει από τη συλλογική σχιζοφρένεια"

3/9/16

Είναι εφικτή η εθνική επίβιωση, και υπό ποιές προυποθέσεις; Π. Κονδύλης


Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από βιβλίο του Π. Κονδύλη που κυκλοφόρησε την δεκαετία του 90.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ (1943-1998 ) – ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
Έτσι τίθεται και πάλι, από άλλους δρόμους και με άλλες συντεταγμένες, το κλασσικό πρόβλημα της εθνικής επιβίωσης, το οποίο πολλοί πίστεψαν ότι θα λύσουν άνετα και πρόσχαρα με την «ευρωπαϊκή ενοποίηση».
Άλλοι πάλι πρεσβεύουν ότι κάθε διατύπωση τέτοιων προβλημάτων και γενικά οποιαδήποτε επικέντρωση της πολιτικής σκέψης στο έθνος σημαίνει απορριπτέο αταβισμό. Όποιος δεν θέλει να συγχέει τις ευχές του με την πραγματικότητα οφείλει να διαπιστώσει ότι, όσο κι αν αυτό φαίνεται λυπηρό για τις προοπτικές της παγκόσμιας κοινωνίας, το έθνος ως βασική μονάδα πολιτικής συνομάδωσης και συνεπώς η επιβίωσή του ως εγγύηση της φυσικής και πολιτικοκοινωνικής επιβίωσης συγκεκριμένων ανθρώπων διόλου δεν έχουν πρακτικά ξεπερασθεί ούτε σε ευρωπαϊκό ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στο βιβλίο αυτό εξηγήσαμε γιατί είναι εσφαλμένη η αντίληψη ότι οι οικονομικές συγχωνεύσεις και οι διεθνείς τυποποιήσεις του δικαίου ή της ηθικής μπορούν από μόνες τους να δημιουργήσουν υπερεθνικές ενότητες. Όπως δείχνει, σε όποιον την παρακολουθεί προσεκτικά, η συμπεριφορά των μεγάλων ευρωπαϊκών και εξωευρωπαϊκών Δυνάμεων μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, αυτές διόλου δεν θεωρούν ότι η συγχώνευση των οικονομιών θα καταργήσει τα εθνικά οικονομικά και άλλα συμφέροντα ή ότι η μετατόπιση του κέντρου βάρους προς τα ζητήματα της οικονομίας θα εξαλείψει τους εθνικούς ανταγωνισμούς. Τα μικρότερα έθνη, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού, οφείλουν να συναγάγουν τα συμπεράσματά τους από τις παρατηρήσεις αυτές.
Η συγχώνευση της πολιτικής με την οικονομία δεν σημαίνει κατάργηση της πολιτικής, και μάλιστα της εθνικής πολιτικής, παρά προκαλεί μιαν ολοένα και στενότερη σύνδεση ανάμεσα σε οικονομική και σε εθνική επιτυχία ή αποτυχία. Αυτό είναι οφθαλμοφανές στον στενότερο στρατιωτικό τομέα, εξ ίσου πρόδηλο θα γίνει όμως και ως προς ολόκληρο το εθνικό-οικονομικό φάσμα στον βαθμό πού ενεργειακοί, πληθυσμιακοί, οικολογικοί και συναφείς παράγοντες αποκτήσουν στην αρχόμενη φάση της πλανητικής πολιτικής προνομιακή σημασία για την επιβίωση των επί μέρους εθνών σε μία τέτοια περίπτωση, μόνον όποιος κάνει έγκαιρη και επίμονη προεργασία θα διασωθεί μακροπρόθεσμα — και το μικρό έθνος χρειάζεται ίσως μεγαλύτερη προβλεπτικότητα από τα μεγάλα. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η μαζικοδημοκρατική απάλειψη των προγραμματικών αστικοφιλελεύθερων διαχωρισμών ανάμεσα σε κυβερνητική, οικονομική, πολιτική, πολιτισμική ή ηθική σφαίρα κτλ. έκαμε το πρόβλημα της οικονομίας και συνάμα εκείνο της εθνικής επιβίωσης πολύ συνθετότερο απ’ όσο ήταν στην εποχή του εθνικισμού του 19ου αιώνα. Η σφαιρικότητα του σύγχρονου οικονομικού προβλήματος απαιτεί σφαιρικότητα και συλλογικότητα της προσπάθειας για την επίλυσή του, ήτοι απαιτεί τη σύλληψή του ως προβλήματος εθνικής επιβίωσης.
Με δεδομένο τον μαζικοδημοκρατικό πλουραλισμό και την αποδυνάμωση των παραδοσιακών ιδεολογικών συνεκτικών δεσμών, ο αποδοτικός κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας και η εναρμόνιση των επί μέρους προσπαθειών, έτσι ώστε ο κοινωνικός παρασιτισμός εκ των άνω ή εκ των κάτω να περιορίζεται κατά το δυνατόν, αποτελούν όρο κοινωνικής συνοχής ουσιωδέστερο απ’ ό,τι σε προγενέστερες κοινωνίες.
Το σημερινό ελληνικό έθνος θα όφειλε να δει την οικονομική του εκλογίκευση ακριβώς ως πάλη κατά του παρασιτισμού, ως αντικατάσταση μιας κοινωνικής συμβίωσης, όπου ο ένας «κλάδος» ζει απομυζώντας άμεσα ή έμμεσα (δηλ. μέσω της κυβερνητικής διαχείρισης των δημοσίων πόρων) κάποιον άλλον, ενώ όλοι μαζί ζουν υποθηκεύοντας το εθνικό μέλλον, από μία κοινωνική συνοχή με την παραπάνω λειτουργική έννοια. Αυτό συνεπάγεται τόσο πολλά, τόσες πολλές και ριζικές αλλαγές σε τόσο διαφορετικά επίπεδα, ώστε είναι περισσότερο από αμφίβολο αν μπορεί σήμερα να πραγματοποιηθεί σε καθοριστικό βαθμό. Αλλά εδώ συζητάμε μόνο ποιες είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις μιας εθνικής πολιτικής, δηλ. μιας πολιτικής με σκοπό την εθνική επιβίωση, χωρίς και να ισχυριζόμαστε ότι η τέτοια εθνική πολιτική είναι πλέον εφικτή. Η ορθή θεραπεία δεν αρχίζει πάντοτε εγκαίρως.
Το γεγονός, το οποίο περιπλέκει αφάνταστα τη σημερινή ελληνική κατάσταση, κάνοντάς τη να φαίνεται κατ’ αρχήν αδιέξοδη, είναι ότι η υπέρβαση του παρασιτικού καταναλωτισμού ειδικότερα και του κοινωνικού και ιστορικού παρασιτισμού γενικότερα, η εκλογίκευση της οικονομίας και της εθνικής προσπάθειας στο σύνολο της, δεν προσκρούουν απλώς στα οργανωμένα συμφέροντα μιας μειοψηφίας, η οποία στο κάτω-κάτω θα μπορούσε να παραμερισθεί με οποιαδήποτε μέσα και προ παντός με τη συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας.
Τα πράγματα είναι ακριβώς αντίστροφα. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλων των κοινωνικών στρωμάτων έχει εν τω μεταξύ συνυφάνει, κατά τρόπους κλασσικά απλούς ή απείρως ευρηματικούς, την ύπαρξη και τις απασχολήσεις της με τη νοοτροπία και με την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού και του κοινωνικού παρασιτισμού. Για να ακριβολογήσουμε, βέβαια, πρέπει να προσθέσουμε ότι σε σχέση με τη σύγχρονη Ελλάδα η έννοια του παρασιτισμού μόνον οξύμωρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί: γιατί εδώ δεν πρόκειται για έναν λίγο-πολύ υγιή εθνικό κορμό, ο οποίος έχει αρκετές περισσές ικμάδες ώστε να τρέφει και μερικά παράσιτα ποσοτικώς αμελητέα, παρά για ένα πλαδαρό σώμα πού παρασιτεί ως σύνολο εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του, ήτοι τρώει τις σάρκες του και συχνότατα και τα περιττώματα του.
Οι κοινωνικές και ατομικές συμπεριφορές, πού ευδοκιμούν μοιραία σε τέτοιο μικροβιολογικό περιβάλλον, συμφυρόμενες με ζωτικότατα κατάλοιπα αιώνων ραγιαδισμού, βαλκανικού πατριαρχισμού και πελατειακού κοινοβουλευτισμού, αποτελούν την άκρα αντίθεση και τον κύριο φραγμό προς κάθε σύλληψη και λύση των προβλημάτων της εθνικής επιβίωσης πάνω σε βάση μακροπρόθεσμης και οργανωμένης συλλογικής προσπάθειας.
Η σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού στο σύνολο του δεν νοείται ωστόσο εδώ με τη στενή σημασία των διαφόρων ηθικολόγων, παρά πρωταρχικά ως μέγεθος πολιτικό: έγκειται στην επίμονη και ιδιοτελή παραγνώριση της αδήριτης σχέσης πού υφίσταται ανάμεσα σε απόδοση και απόλαυση, και κατ’ επέκταση στην αδιαφορία απέναντι στην υπονόμευση του εθνικού μέλλοντος εξ αιτίας απολαύσεων μη καλυπτομένων από αντίστοιχη απόδοση.
Ως ελαφρυντικό πρέπει ίσως να θεωρήσει κανείς ότι οι πλείστοι Έλληνες δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει «απόδοση» με τη σύγχρονη έννοια και συχνά πιστεύουν ότι αποδίδουν μόνο και μόνο επειδή ιδροκοπούν, φωνασκούν και τρέχουν από το πρωί ως το βράδυ. Όμως αυτό ελάχιστα μεταβάλλει το πρακτικό αποτέλεσμα. Η δυσαρμονία απόλαυσης και απόδοσης ήταν ανεκτή όσο η απόλαυση ήταν γλίσχρα και όσο η απόδοση δεν μετριόταν πάντα με τα μέτρα των προηγμένων ανταγωνιστικών οικονομιών. Αλλά στις τελευταίες δεκαετίες μεταστράφηκαν και οι δύο αυτοί όροι: τα οικονομικά σύνορα έπεσαν, τουλάχιστον σ’ ό,τι άφορα το μέτρο της απόδοσης, εφ’ όσον δεν είναι δυνατό να αποτιμώνται με άλλο μέτρο απόδοσης τα (συνεχώς αυξανόμενα) εισαγόμενα και με άλλο τα εξαγόμενα, κι επομένως όποιος θέλει να εισαγάγει χωρίς να ξεπουληθεί πρέπει να εξαγάγει ίση απόδοση ˙ οι αντιλήψεις για το τι σημαίνει απόλαυση προσανατολίσθηκαν, πάλι, μαζικά στα πρότυπα των προηγμένων καταναλωτικών κοινωνιών, έτσι ώστε η απόσταση απ’ αυτά να γίνεται από τους πλείστους αισθητή ως στέρηση. Έτσι η διάσταση ανάμεσα σε απόλαυση και απόδοση έγινε εκρηκτική, με αποτέλεσμα τον τελευταίο καιρό να ξαναγίνουν επίκαιρες ορισμένες στοιχειώδεις οικονομικές αλήθειες πού η Ελλάδα νόμιζε ότι τις είχε ξεπεράσει με την απλή μέθοδο του δανεισμού.
Με δεδομένες όμως τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές πού επισημάναμε παραπάνω, οι αλήθειες αυτές δεν επενέργησαν ως καταλύτης παραγωγικών ενεργειών, παρά μάλλον ως καταλύτης αντεγκλήσεων, η στειρότητα των οποίων επέτεινε τη συλλογική αμηχανία και αβουλία. Πράγματι, για όποιον δεν είναι εξ επαγγέλματος και ιδιοτελώς υποχρεωμένος (λ.χ. ως πολιτικός) να τρέφει και να διαδίδει ψευδαισθήσεις, είναι προφανές ότι η χώρα βυθίζεται στον κοινωνικό λήθαργο και στη συλλογική απραξία, ήτοι η κοινωνική πράξη έχει υποκατασταθεί από αντανακλαστικές κινήσεις: το νευρόσπαστο κινείται κι αυτό, όμως δεν πράττει.
Η αίσθηση της αποσύνθεσης είναι γενική και δεσπόζει σε όλες τις συζητήσεις, ενώ η εξ ίσου διάχυτη δυσφορία εκτονώνεται όλο και ευκολότερα, όλο και συχνότερα σε προκλητική επιθετικότητα και σε επιδεικτική χυδαιότητα.
Related Posts with Thumbnails